RÜZGAR'IMIN DOĞUMU

18.04.2013, sabah saat 08.30, hastanedeyiz… Heyecan dorukta, odamıza çıkıyoruz. Bir yandan oda süsleniyor, bir yandan sevgili doğum fotoğrafçım Sema Korkmaz fotoğraf çekmeye başladı bile. İnanamıyorum bu güne geldiğimize… Hemşireler gelipte bana ameliyat önlüğünü giydirene kadar baya bir poz yakaladık :) Her heyecanlandığımda olduğu gibi mideme bulantılar giriyor sürekli, evet sevgili oğlum, herşeyim, 9 aydır karnımda taşıdığım bebeğim sadece birkaç saat sonra kucağımda olacak, inanılması güç bir mucize bu.

Ameliyat elbisesi geldi, giydim, herkes çok yakıştığını söyledi, o anda bile bir bayan olarak buna sevinebiliyorsunuz :) O sırada bir bayan geldi odaya, tam olarak kim olduğunu bilemiyorum o heyecanla duymamışım sanırım, bana ''Burcu Hanım merhaba, biz hastanemizin bebek hemşirelerinin eğitiminde kullanılmak üzere bir eğitim videosu çekmek istiyoruz, doktorunuz Yasemin Hanım sizin doğumunuzu uygun buldu, sizin de izniniz olursa doğumunuzu kameraya almak istiyoruz, oluşturduğumuzu DVD’yi tabi ki size de hediye edeceğiz'' dedi. İlk sorum ''ben çıkacakmıyım, bütün doğumu mu çekeceksiniz''oldu. Ama onlar da bebek hemşiresi için çekileceğinden daha çok bebek üzerine bir video olacağını söylediler ve ben de kabul ettim. İyiki de kabul etmişim. Doğumuma doğum fotoğrafçım Sema Korkmaz’ın yanı sıra bir de koskocaman bir kamera girmiş. Ayrıca Rüzgar’ımın doğduğu andan itibaren tüm hemşireler başında ve yaptıkları her adımı açıklayarak ve büyük bir özenle yapıyorlar. Doğuma kamera girmesi de aslında fena fikir değilmiş. Bu arada anlattıklarımdan da anlaşılacağı üzere doğumumu sezaryen ve tamamen anestezi almış bir şekilde yaptım. Ben çok heyecanlı ve sabırsız bir insanım, dişçi koltuğunda bile fenalaşırım, hamileliğim sırasındaki kontrollerde ultrason cihazıyla bebeğime bakarken bile heyecandan tansiyonum düşüp fenalaşmışlığım var. Doktorum da beni ilk günden beri tanıyıp anladığı için direk bunu teklif etti ve ben de hiç düşünmeden kabul ettim. İyi ki de böyle yapmışım, benim için en doğrusu buydu sanırım.                     

Hastane odasına geri dönelim. Kapı çalındı ve sedye geldi, benim tepkim ''aaa ne çabuuk'' oldu. Herkesi tek tek öptüm, iyi dileklerini ve dualarını aldım. Canım kocam, herşeyim elimi tutuyor sürekli, gülümsüyorum, kalbim deliler gibi atıyor, Rüzgar içimde taklalar atıyor. Asansöre biniyoruz, gözümden bir iki damla yaş süzülüyor, ama mutluluktan. Kordon kanı bankası için aldığımız kiti kucağıma veriyorlar. Ameliyathanenin kapısından Hakan’ıma, anneme, kardeşime el sallayarak giriyorum. Çok güzel karşılanıyorum içeride, ameliyathanede hummalı bir çalışma var, herkes bir tarafa koşuşturuyor. Gözlerim hemen doktorumu, Yasemin Hanım’ı arıyor, soruyorum, şimdi gelecek merak etmeyin diyorlar. Onu görmeden uyuyamam. Hemen koluma tansiyon aleti bağlanıyor, diğer elimden damar yolu açılıyor, hiç acı hissetmiyorum heyecandan. O anda Rüzgar’ım içimde öyle bir kıpırdanıyor ki hiç bukadarı olmamıştı. Bir an önce uyutulmak istiyorum, hemen olsun bitsin ve bebeğimi kucağıma versinler istiyorum. O sırada Yasemin Hanım geliyor yanıma, elimi tutuyor, ''Burcucuğum ben buradayım, hadi bakalım şimdi seni uyutacağız'' derken gerisini hatırlamıyorum…

''Burcu Hanım, Burcu Hanım, nasılsınız, beni duyabiliyor musunuz, bebeğiniz doğdu…''

''Doğdumu, nasıl, sağlıklı mı, nerede…''

''Çok sağlıklı, çok yakışıklı, sizi bekliyor…''

Sesler kafamın içinde yankılanıyor, bir anda hatırlayıp çok mutlu hissediyorum kendimi, ellerimi karnıma götürüyorum, koskocaman karnım inmiş… Heyecan basıyor, hadi gidelim diyorum… Ameliyathanenin kapısı açılıyor, yanıma Hakan koşuyor, Melda orada (canım arkadaşım), sesler, uğultular, ağlıyorum… Asansörden iniyoruz, annem, kardeşim, herkes orada. Bana Rüzgar’ımı anlatıyorlar. Burcu çok tatlı, bembeyaz, tombul, simsiyah saçları var görsen inanamazsın, parmakları Hakanınkiler gibi ince uzun… konuşmalar…Uğultular, midem bulanıyor, hadi diyorum nerede gelsin artık. Tabi benden önce Rüzgar’ım çıktı ameliyathaneden, onunla beraber fotoğrafçı, kameraman, hemen bebek bakım odasına gitmişler, tüm ailemde camekanlı odanın camına yapışıp izlemişler. Çok şanslıyım ki bu anların videosunu izledim daha sonra…

O an geldi, Hakan koşa koşa odadan çıktı, hemşireden görevi devralmış, bebek yatağını ittirerek girdi odaya, içinden aldı Rüzgar’ımı, kucağıma verdi. Kokladım, öptüm, ağladım, sımsıkı sarıldım… Hayatımda yaşadığım en heyecanlı ve en mutlu anlardı. 9 aydır karnımda taşıdığım, canımın canı artık kucağımdaydı. En sevdiğim, hayatımın aşkı, Hakan’ım yanımdaydı. Annem, kardeşim, anneannem, teyzem, kayınvalidem, kayınpederim, canım dostlarım yanımdaydı. Çok mutluydum. Birtanecik babacığım yoktu, yoğun bakımdaydı, ama oda hissediyordu mutluluğumuzu eminim.

Canım oğluma kavuştuğum o günü hayatım boyunca unutamayacağım, gözlerim dolarak hatırlayacağım, aynı heyecanla anlatacağım …İyi ki geldin oğlum, iyi ki hayatımızdasın, iyi ki senin annenim, bize mutluluk getirdin, yaşama sevinci getirdin, hayatımızın anlamı oldun, babanla beni dünyanın en mutlu insanı yaptın. Ömrüm yettiği sürece sana iyi bir anne olabilmek için elimden gelenin en iyisini yapmaya çalışacağım, kaç yaşına gelirsen gel o gün babanın seni bana verdiği minicik mis kokulu oğlumsun sen benim...

 

Son olarak doğumumu yaptıran sevgili doktorum Yasemin Yakut'a beni bu kadar iyi tanıyıp en doğru şekilde doğumumu yapmamı sağladığı ve biricik oğluma kavuşturduğu için çok teşekkür ederim... 

Bir de doğum fotoğrafçım Sema Korkmaz'a bu çok değerli günümü an an fotoğraflayıp güzel anılar biriktirmemi sağladığı için çok teşekkür ederim..